Tjarda Today

18 november was de grote dag, de dag waarop Sinterklaas aankwam in Nederland. Hij zou rond 12 uur binnenvaren in Dokkum, maar om kwart over één meldde hij zich al in de Oude Haven in Sassem. Het blijft wonderlijk hoe die man dat toch altijd voor elkaar krijgt.

Tjarda helpt altijd bij de intocht van Sinterklaas. De Bevers, Welpen, Junioren, Verkenners en Wildevaert vormen dan een erehaag waardoor Sinterklaas Sassenheim binnenwandelt. De leiding helpt altijd bij het aanleggen van de Stoomboot en helpt de Sint veilig uitstappen. Maar dit jaar zou het anders gaan.

De leiding had namelijk instructies gekregen van de hoofdpiet om de Praam om te bouwen tot Pietenpraam. Daarmee zouden de Bevers en Welpen samen met de Pietenband naar de Oude haven gebracht worden. De Verkenners en Junioren zouden met hun eigen vletten gaan. En Sinterklaas? Niemand die het wist.

De Bevers en Welpen hadden hun feloranje reddingsvesten al aan en de Verkenners en Junioren waren net klaar met het versieren van hun vletten toen de Pietenband met veel lawaai op de dijk verscheen. Samen met een hele hoop andere Pieten en een onwaarschijnlijke hoeveelheid pepernoten en cadeautjes stonden ze klaar om de Pietenpraam in te stappen.

Eerst de Bevers die het allemaal héél spannend vonden en toen de Pietenband en de Strooipieten, daarna de Welpen die niet konden wachten om tussen de Pieten te gaan zitten en tot slot de leiding. Terwijl de Pietenpraam uit geparkeerd werd gingen de Verkenners en Junioren vast vooruit.

De tocht was één groot feest. De Pietenband speelde “Zie ginds komt de Stoomboot…” en “Hoor de wind waait door de bomen…”. Er werd hard meegezongen door de kinderen, en nog harder door de leiding.

Toen we in de Oude Haven aankwamen stonden de Verkenners, Junioren en Wildevaert al klaar voor de erehaag, en de Bevers en Welpen konden daar vlug tussen gaan staan. En toen begon het wachten. Minutenlang was de spanning om te snijden… zou Sinterklaas wel echt komen?

Natuurlijk kwam Sinterklaas naar Sassenheim, niet met een stoomboot maar met een perenschuit. De schuit werd vlug aangelegd en even later liep de Sint al handenschuddend, knuffelend en high-fivend door de erehaag, gevolgd door de burgemeester en een heel stel Pieten.

Nadat Sinterklaas en de burgemeester de kinderen van Sassenheim hadden toegesproken, vertrokken ze op een rijtoer door het dorp. Maar voor ons werd het tijd om er een feestje van te maken. Terwijl de Wildevaert en Verkenners de dranghekken opruimden, zongen en dansten de Bevers, Welpen en Junioren op het podium. Na een lekker warm chocomelletje was het tijd om naar huis te gaan, of terug naar het clubhuis.

Sinterklaas is weer in Sassem, en dat zou onmogelijk zijn geweest zonder de hulp van alle Tjardaleden. De goedheiligman laat ons dan ook weten dat hij ons erg dankbaar is.

Eén keer per jaar wordt er voor alle Junioren uit onze scoutingregio een groot weekendkamp georganiseerd: het JuWaKa. Dit jaar vond dat plaats in het weekend van 14 en 15 oktober.

Zaterdag om 10 uur verzamelden de Tjarda deelnemers Beerend, Daan, Marlijn, Jolijn, Erik, Liora en Chris samen met de Junioren van 6 andere scoutinggroepen bij de Blokhut in Warmond. Met 77 kids van 10 tot 12 jaar, en 31 leidingleden werd het – normaal zo rustige recreatie-eiland Koudenhoorn – een gezellige drukke bende.

Na de kampopening en een introductiespel ging het goed fout, er werd een lijk gevonden. De politie was vlug ter plaatse, en politieman, Arend Gent en zijn forensische assistente stelden vlug vast dat het om moord ging. Zelf hadden ze geen tijd om de moord op te lossen, dus vroegen ze de Junioren om dat voor hen te doen.

Er werd besloten dat de Junioren eerst moesten leren hoe ze een moord op moesten lossen. Op de Kaag waren experts in CSI-technieken aanwezig die de Junioren wel les wilden geven. Dus de Junioren maakten vlug hun boten zeilklaar en gingen op zoek naar deze CSI-ers. De Junioren kregen vervolgens les in het verzamelen van bewijsmateriaal, het afnemen van vingerafdrukken, en het tackelen van een moordenaar.

’s Avonds werd het nog een beetje spannender, één van de leidingleden, Braps Lam, keerde niet terug van het halen van de post, en bleek te zijn ontvoerd. Gewapend met zaklampen speurden de Junioren het eiland af en vonden hun leidinglid vastgebonden aan een boom. Van de dader ontbrak elk spoor…

Op zondag werd er een groot onderzoek gehouden, over het hele eiland werden getuigen ondervraagd. Op basis van de getuigenverslagen werd er vastgesteld dat het slachtoffer om het leven was gebracht met een harpsleutel en dat de dader zich in één van de boten, de IJzeren Hein, bevond.

Na een korte achtervolging kon de dader, Cees Kloost, worden ingerekend. En met ingerekend wordt natuurlijk bedoeld dat hij werd getackeld door 77 losgeslagen kids…

Nadat de ietwat gehavende Cees Kloost werd afgevoerd door de politie, was het kamp ten einde. Terwijl de ouders hun kinderen oppikten werden er overal telefoonnummers uitgewisseld door de verschillende junioren, zodat ze contact kunnen houden met de vriendjes en vriendinnetjes die ze bij andere groepen gemaakt hadden.

77 blije kids en 31 gemotiveerde leidingleden kunnen terugkijken op een geweldig weekend, hoofdzakelijk door de geslaagde programma’s, maar zeker ook door het ongekend prachtige weer.

Op vrijdagavond 20 oktober rond een uur of acht stroomde het clubhuis langzaam vol met stuiterende verkenners. Het was zover: het eerste kamp van het jaar stond op het punt van beginnen. Nadat iedereen zijn zooi geïnstalleerd had, was het eerst tijd voor een rondje roeien, wrikken en jagen door de polder. Onder toeziend oog van de leiding gingen de verkenners op pad om dit rondje zo snel mogelijk te voltooien. Nadat alle boten uiteindelijk hun rondje voltooid hadden – dit ging bij de ene boot wat sneller dan bij de andere – bleek er een dropping op het programma te staan. Alle verkenners werden verdeeld over de auto’s en naar het startpunt gebracht. Dit bleek voor sommige leiding wat lastig te vinden, maar met een omweg werd de locatie uiteindelijk gevonden en kon de dropping starten. De verkenners hadden het tempo aardig hoog liggen en verschenen na een uur of twee op het clubhuis. Hier had de leiding inmiddels gezorgd voor warme chocolademelk, waarna het toch echt tijd was om te gaan slapen.

Aan het ontbijt bleek dat de nacht voor sommigen wat kort was geweest. Er waren een hoop slaperige hoofden te zien, maar gelukkig was iedereen echt goed wakker op het moment dat de boten vertrokken voor een dagtocht door de slootjes van onder meer Oud Ade. Nadat de verkenners op pad waren, ging de leiding aan de slag met het voorbereiden van de lunch. De verkenners hadden de luxe dat er een warme lunch gepland stond die bij hen bezorgd werd. Op het moment dat de leiding de lunch kwam bezorgen, bleek dat de verkenners minder ver waren gekomen dan gedacht. Gelukkig waren daar leidingleden Bob en Jelle om de boten een stukje op weg te helpen, waarna het tijd was voor de welverdiende lunch. Toen de magen gevuld waren met soep en broodjes ei, gingen de verkenners zelfstandig verder met hun tocht. Op naar Oud Ade en alle kleine bruggetjes aldaar! Daar aangekomen stond een gedeelte van de leiding al te wachten om te assisteren met het openen van alle bruggetjes. Deze zijn namelijk te laag om zo met een vlet onderdoor te passen. Gelukkig ging het met een beetje hulp vlot en mocht ook de enorme regenbui die op dat moment overtrok de pret niet drukken.

Omdat er aan het begin van de dag vertraging opgelopen was en omdat het zelfs voor onze doorgewinterde verkenners wat koud werd na al die regen, besloot de leiding om de vletten tegemoet te komen met de sleper. Dit beviel de verkenners wel en snel maar zorgvuldig werden de boten afgetuigd en konden de boten teruggesleept worden naar het clubhuis. Hier was het gelukkig lekker warm en stond zelfs het eten al klaar. Tijdens het eten werd het de leiding duidelijk dat de verkenners het prima naar hun zin hadden gehad. Het ene naar het andere verhaal werd verteld, waardoor het een gezellige boel werd aan tafel. In de avond werd er relaxed film gekeken in het welpenlokaal, waarna alle verkenners moe maar voldaan naar bed gingen.

De zondag werd rustig begonnen met een snelcursus knopenleggen. Samen werd er geoefend op knopen die op het water zeker van pas komen, zoals de platte knoop, mastworp en de paalsteek. Zelfs na enkele weken kan de leiding concluderen dat het met de knoopkunsten van de verkenners goed gesteld is en dat alle knopen nog steeds gemaakt kunnen worden. Na deze rustige start was het tijd voor alweer het laatste onderdeel van dit weekendkamp: het installeren. De schipper had er een aardige taak aan, want alle verkenners en een drietal leidingleden werden geïnstalleerd. Inmiddels waren er ook de nodige ouders binnengekomen, waarvan een deel zich ontpopte tot fotograaf en alle installaties vastlegde op de gevoelige plaat. Nadat iedereen geïnstalleerd was, was het kamp helaas alweer voorbij en kon iedereen terugkijken op een druk en gezellig weekend!

Om aan onze financiële verplichtingen te kunnen voldoen, en om tegelijkertijd onze contributie laag te kunnen houden, worden er van tijd tot tijd acties gelopen. De meeste van die acties worden gedaan door de Wildevaert en Leiding, en blijven grotendeels uit het zicht van de rest van Tjarda. Met “tenten opzetten in Voorhout” en “verkeer regelen op zondagochtend” of “zeilen met een school uit Leiden” vallen we de Bevers, Welpen, Junioren en Verkenners niet lastig. Maar sommige acties zijn juist geschikt voor de hele groep, dat was dus het geval met de “Ode aan Teylingen”.

De “Ode aan Teylingen is een glossy magazine over Teylingen dat bij elk huishouden in Teylingen bezorgd moest worden. Tjarda kreeg ruim 6000 huizen toebedeeld om zo’n mooi boekje door de brievenbus te gooien. Dat zijn dus alle huizen in Warmond, en ongeveer de helft van de huizen in Sassenheim. Een hele klus dus. Gelukkig konden we bij het bezorgen rekenen op de hulp van leiding, leden, ouders en oud-leden. Die in grote getale klaar stonden.

Op de doordeweekse avonden werd het grootste gedeelte van de magazines bezorgd. Elke avond stond de koffie al om 18:30 klaar bij De Leeuw  in Sassenheim, waarvandaan het bezorgen begon. Verschillende Verkenners en Junioren hadden hun ouders zo ver weten te krijgen ook te komen helpen, zodat er alle avonden voldoende mensen en auto’s waren. Nadat de auto’s volgeladen waren met Odes kon het bezorgen beginnen.

Het makkelijkste was de auto vooruit te laten gaan met de achterbak open, en daar dan achteraan te lopen, een boekje te pakken en dat door een brievenbus te gooien. Want de boekjes waren nogal zwaar, waardoor je niet graag een hele stapel tegelijk meesjouwde. Het principe “vele handen maken licht werk” werkte prima voor deze actie, want op aan het einde van vrijdagavond waren de meeste huizen voorzien van een magazine.

De laatste paar huizen, die nog een Ode moesten krijgen, stonden in Warmond. Maar je moet wel weten dat Warmond uitgestrekter is dan je misschien denkt. De gehele kaag hoort bij Warmond, en dus de meeste huizen die om de Kaag heen staan ook. Op zaterdag werden de laatste Odes bezorgd over het water, met de Sleper.

We kunnen met z’n allen terugkijken op een erg geslaagde actie. Aan de ene kant, omdat we voor deze actie een prima vergoeding voor de groep hebben ontvangen en aan de andere kant, omdat we een artikel over Tjarda in het magazine zelf hebben gepubliceerd. Daarnaast is het bezorgen vlug en gestroomlijnd verlopen en stonden veel mensen klaar om te helpen. En daar mogen alle betrokkenen, zowel bij de organisatie als bij de bezorgers best trots op zijn!

4 en 5 november hebben de bevers hun eerste kamp na het overvliegen gehad. Natuurlijk voor velen nog wel een beetje spannend, maar vooral super leuk! Eerst hebben ze nog even lekker gezeild, omdat het zulk goed zeilweer was en daarna op naar Warmond om daar in het clubhuis hun bedjes klaar te maken.

De bevers gaan tijdens hun opkomsten vaak op bezoek naar het land Hotsjietonia, om de bewoners met van alles en nog wat te helpen. Ook dit kamp gingen ze weer op avontuur. Dit keer hadden ze een brief ontvangen van Rozemarijn. Zij had hulp nodig met het verzamelen van ingrediënten voor het maken van cupcakes. Melk en suiker had de leiding gelukkig al, maar je hebt natuurlijk wel wat meer nodig om lekkere cupcakes te maken.

Weer of geen weer, niets kon onze dappere bevers tegenhouden. De regen maakten de bevers niets uit tijdens de speurtocht naar de eieren. De tocht leidde uiteindelijk naar de kinderboerderij op Koudenhoorn, waar ze zelf tussen de kippen en de haan de eieren uit het hok mochten rapen.

Na het avondeten vonden de bevers een brief van Bas Bos, die ook in Hotjietonia woont. Hij had allemaal gekke dingen gezien in het bos en vroeg hen om hulp om uit te zoeken wat er aan de hand was. En wat kregen we nou, er waren allemaal glowsticks verspreidt over het eiland! Dit spoor leidde de bevers naar een pak meel. Nu hadden ze alle ingrediënten voor de de cupcakes!

Na het opruimen van hun bedjes en het eten van een lekker ontbijtje (inclusief een paar heerlijke eitjes natuurlijk) konden ze beginnen aan het maken van de cupcakes. Eerst met zijn alle het beslag klaarmaken en vervolgens iedereen gezellig cupcakes versieren. Wat waren ze goed gelukt allemaal!

Als je voor het eerst op zomerkamp gaat als kind, dan is dat best spannend. Maar er zijn altijd kinderen mee die al vaker op kamp zijn geweest, die er leuke dingen over vertellen, en er is leiding mee die precies weten hoe ze een kamp leuk moeten maken. Helemaal niets aan de hand dus. Maar hoe zit dat als je voor het eerst mee gaat als leiding op een zomerkamp. Dan moet jij ineens zorgen dat zo’n kamp leuk wordt, dan moet jij zorgen dat zo’n kamp op rolletjes loopt. Is dat ook spannend?

Maaike was dit jaar voor het eerst mee op zomerkamp als leiding bij de Bevers, we vroegen haar naar haar ervaringen tijdens haar eerste kamp als leiding.

 “Je kamp begint heel anders als je leiding bent” vertelt Maaike, “Als kind kom je op kamp aan, je legt je bed neer en begint met leuke dingen doen. Maar als leidinglid kom je op kamp aan en je hebt meteen van alles te doen, zoals het spelmateriaal uitladen en opbergen, de programma’s van de eerste dag doorspreken en het slaaplokaal van de kids voorbereiden. De leiding doet sowieso een hele hoop dingen waar je als kind geen flauw benul van hebt”, gaat Maaike verder. “Zo wordt elke avond de dag geëvalueerd, en de activiteiten van de volgende dag besproken. Zo kom je er bijvoorbeeld achter dat het spel dat je vanmiddag gespeeld hebt, verbeterd kan worden. Die verbeteringen kun je direct toepassen op het spel dat voorbereid hebt voor morgen. Er kwam veel meer bij het kamp kijken dan ik vooraf had verwacht.”

Maaike hoeft geen seconde na te denken als we vragen wat voor haar het hoogtepunt van het was: “het goudsmokkel spel!” Bij het goudsmokkel spel moesten de Bevers en Welpen naar het kampterrein van de Wildevaert (die ook kamp hadden in Amsterdam) om goudstukken te pikken. De wildevaerders moesten proberen de Bevers en Welpen tegen te houden, en het goud terug te halen. “Het was vooral leuk om te zien”, vult Maaike aan, “dat de kids helemaal opgingen in het spel. Sommige kids tijgerden over het terrein om te zorgen dat ze niet gezien werden, terwijl anderen verstopt lagen in de bosjes te wachten tot er geen wildevaerders in de buurt waren. En weer anderen gooiden een beetje van het gepikte goud op de grond om de wildevaerders mee af te leiden, terwijl ze zelf met de rest van de buit ontsnapten.”

Het dieptepunt van het kamp duurde gelukkig niet lang. Door een verkeerd gelegd grondzeil ontstond er tijdens de enige regendag een plas in de tent onder Maaikes tas, met als gevolg dat ze geen droge kleren meer had. “Toen ik ontdekte dat mijn hele tas zeiknat was, zat ik er wel even goed doorheen. Gelukkig stond de rest van de leiding ook meteen voor me klaar. Het was geen enkel probleem dat ik een dag naar huis ging om te wassen en drogen, zodat ik de volgende dag weer fris en fruitig terug kon komen. Ik heb wel geleerd dat je tijdens zo’n kamp op de andere leidingleden kunt bouwen.”

Als we haar tot slot vragen haar eerste kamp als leiding in één zin samen te vatten antwoord Maaike: “Veel zwaarder dan ik van tevoren gedacht had, maar ongelofelijk gaaf.”

Twee weken voor het zomerkamp kregen de Bevers en Welpen al een uitnodiging van de eerste West-Indische Compagnie om mee te gaan op een reis naar de Nieuwe Wereld. Ze moesten alleen eerst bewijzen dat ze geschikt waren om zo’n verre reis te maken. Het zou een reis per zeilboot worden, dus de Bevers en Welpen moesten gaan leren zeilen, en het was meer dan waarschijnlijk dat de Spanjaarden zouden proberen de reis te saboteren. Het uiteindelijke doel van de reis werd daarom nog geheim gehouden.

Nadat de Bevers en Welpen zich verzameld hadden op het kampterrein in Amsterdam, en het kamp officieel geopend was door Akela, werden de voorbereidingen voor de reis gestart. Een kapitein van de WIC (hij leek wel wat op een piraat) gaf de Bevers en Welpen verschillende opdrachten, pas als die opdrachten gedaan waren zou de reis beginnen.

Allereerst moesten er nieuwe uniforms gemaakt worden, mooie gele uniforms voor de kids, en roze voor de leiding, zodat er geen onderscheid meer bestond tussen Welpen en Bevers. Achterop stond al het Tjarda logo, en voorop moest de eigen naam geschreven worden, maar verder mocht het uniform zo versierd worden zoals je dat zelf wilde.

Pas op zondag ging de training verder. ’s Morgens moesten de Bevers en Welpen laten zien dat ze zeewaardig waren. Zo moesten ze oefenen met touwtrekken om sterk genoeg te worden om een boot aan te leggen of een grootzeil te bedienen. Ook moesten ze laten zien dat ze goed konden mikken door blikken omver te gooien met een bal (handig als die Spanjaarden langskomen) en dat ze vliegensvlug water met een spons van de ene naar de andere emmer konden dragen via verschillende hindernissen.

’s Middags moesten de Bevers en Welpen de onderdelen voor een volledige boot bij elkaar verdienen. De kids werden in groepjes verdeeld, en door te laten zien dat je als groepje een bepaalde vaardigheid had kon je grondstoffen verdienen. Die grondstoffen konden dan weer omgezet worden in onderdelen van een boot. Als je bijvoorbeeld liet zien dat je goed kon knopen of vlug een puzzel op kon lossen, dan kon je een lijn of een zeil verdienen, en als je genoeg zeil en genoeg lijn had dan kon je daarvan een fok maken. Zo kon je de onderdelen voor een hele boot bij elkaar sparen. Het groepje dat als eerste een complete boot bij elkaar had was de winnaar van dit onderdeel.

Aan het einde van de dag kregen de Bevers en Welpen een kaart, er stond op dat die kaart leidde naar “de bron van de eeuwige jeugd” maar helaas was de kaart niet compleet.

Op maandag gingen de Welpen en Bevers naar het scheepvaartmuseum. Daar konden ze leren hoe het leven aan boord van een zeilschip uit de gouden eeuw eruit zag. Rondom de vitrines vol maquettes werd druk gespeculeerd over met welk schip ze naar de nieuwe wereld zouden reizen, en in de kaartenkamer werd naarstig gezocht naar verwijzingen naar de bron van de eeuwige jeugd. Het hoogtepunt was natuurlijk de replica van “De Amsterdam” een heuse driemaster waarop de Bevers en Welpen zelf mochten rondlopen en zelf konden zien dat het leven op zo’n schip niet altijd even makkelijk was. Na het bezoek aan “De Amsterdam” verscheen er medewerker van het museum, die een stapel diploma’s in de handen gedrukt had gekregen van een of andere kapitein… Er was een diploma voor iedereen als bewijs dat ze klaar waren voor de reis naar de Nieuwe wereld.

Op dinsdag was het tijd om uit te varen. Met een gunstige wind in de zeilen, en de zon brandend op hun hoofd zeilden de Welpen en Bevers de eerste etappe van hun reis naar de “Nieuwe Wereld”, ofwel rondjes op de Nieuwe Meer. ’s Middags moesten de Bevers en Welpen laten zien dat ze de Tjarda boten niet echt nodig hadden voor hun reis. Ze bouwden daarom zelf bootjes en testten die uit op de plas. Hoewel alle kids en Akela erg fanatiek waren, hadden niet alle bootjes evenveel succes. Sommigen zonken, de meesten kapseisden, maar sommigen konden echt zeilen.

Regen, regen en nog eens regen, dat was het weer op woensdag. Daarom bleven de Bevers en Welpen in het ruim van het schip (ofwel het clubhuis). Er werden kaarten geschreven naar huis, kleurplaten gemaakt, kaartspelletjes gedaan en werd er fanatiek “Weerwolven van Wakkerdam” gespeeld. ’s Middags gingen de Bevers en Welpen naar het zwembad in Amstelveen, om even lekker schoon te worden na een halve week trainen. In het zwembad konden de kids oefenen met zwemmen op zee in het golfslagbad. En omdat ze daar allemaal erg goed in waren had de kapitein een nieuw stuk van de kaart achtergelaten bij een medewerker van het zwembad.

Toen de Bevers en Welpen terug kwamen op het clubhuis was het een nog grotere chaos dan toen ze vertrokken… De bedden waren op een stapel gegooid en de tassen waren overhoop getrokken. Het was meteen duidelijk dat het clubhuis geplunderd was door piraten; ze hadden hun vlag achter gelaten, en per ongeluk een nieuw stuk van de kaart.

De donderdag verliep heel rustig, er werd ’s morgens ontbeten met pannenkoeken en slagroom, daarna werden er bootjes (of in het geval van Rudie een admiraalsmuts) gevouwen. ’s Middags werd het grote verzamelspel gespeeld in het winkelcentrum, van Amstelveen.

Nu er op de kaart al van alles te zien was werd er veel nagedacht over de bron, waar die was en hoe het eruit zou zien. Eén groepje kids had daar een heel bijzondere opvatting over. “Tjarda is zelf een bron van eeuwige jeugd, want er komen altijd nieuwe, jongere leden bij, en de leiding blijft altijd zo gek doen als een stel Bevers…” Maar ’s avonds werd het spannend. Er kwam bericht dat de Spanjaarden hun kamp in buurt hadden opgeslagen, en de zoektocht naar de bron moest onderbroken worden om dat kamp te plunderen. De Wildevaert had een smokkelspel verzorgd op hun kampterrein, waar de kids goud en zilver uit het kamp van de Spanjaarden moesten zien te stelen. Uiteindelijk werden de Spanjaarden zo bang dat ze vluchtten en een stuk van de kaart verloren.

Nu de kaart eindelijk compleet was kon er vrijdagochtend begonnen worden met de zoektocht naar de bron van de eeuwige jeugd. Door de stromende regen werd de route op de kaart gevolgd, en uiteindelijk werd de bron ontdekt. Er werd voor iedereen een flesje van het magische water getapt, om op te drinken als je minstens tien jaar ouder bent. Vrijwel direct nadat de bron gevonden was stopte het met regenen en werd het prachtig weer.

Het kamp werd afgesloten met een fijne BBQ en gezellige bonte avond. Tijdens de bonte avond kregen alle kids de ruimte om op het podium te doen wat ze wilden. Zo werden er moppen getapt, werd er gedanst, werd er een demonstratie vliegtuigvouwen gegeven en werd er geturnd. En natuurlijk was er het lied van de leiding, met een couplet over elk kind.

Op zaterdag restte nog het opruimen, en het wachten… Maar toen het zover was, was iedereen weer blij om zijn ouders, broertjes en zusjes (of zoals Pascal: de hond) te zien. En alle kids verlieten het kamp terwijl ze hun verhalen vertelden, het was wel duidelijk dat ze geen van allen zonder in slaap te vallen thuis zouden komen…

De Wildevaert verbleef dit jaar een weekje in het clubhuis van scouting Sarto in Amsterdam voor zomerkamp. Vrijdag nog de laatste spullen inpakken en zaterdag al vroeg met de boten op sleep. Na aankomst even het kampterrein verkennen, boodschappen doen en de zelfgemaakte jacuzzi natuurlijk even uitproberen.

Om te zorgen dat er niet de hele week alleen maar geluierd werd, waren de dagen verdeeld over groepjes van twee die het programma voor die dag zouden regelen.

Ook hadden we een dag een combi programma met de welpen, die samen met de bevers en de junioren ook in Amsterdam verbleven. De Wildevaert moest hierbij als ‘Spanjolen’ een schatkist met het laatste gedeelte van de schatkaart beschermen van de dieven.

Het voordeel aan een kamp dichtbij de stad is de grote variatie aan activiteiten. Een binnenzwembad in de buurt is toch best handig voor als het weer wat tegen zit. Sommigen gingen lekker windsurfen in de ochtend, terwijl de rest van de groep nog wakker lag te worden. Ook heeft de groep van de gelegenheid gebruik gemaakt om kennis te maken met de unieke Amsterdamse cultuur.

Natuurlijk bleef er wel genoeg tijd over om Amsterdam te verkennen en natuurlijk om te gaan shoppen.

Toch zijn er bepaalde spellen en tradities waar je, in welke speltak je ook zit, niet onderuit kan komen op zomerkamp. Het theezakjesruilspel ging toch anders in de stad dan in ons vertrouwde dorpje, en een fotospel met raadsels werd toch ineens een stuk moeilijker wanneer je de omgeving niet kent. Ook hadden we dit jaar weer een bonte avond op de laatste avond, waarvoor de Wildevaertleden een lied hadden geschreven.

Jammer genoeg komt aan al het mooie uiteindelijk ook een einde. Zo was dit zomerkamp het laatste kamp voor twee van onze leiding: Michael en Loek. Wij willen hen hartelijk bedanken voor alles wat zij voor onze groep hebben gedaan en de mooie herinneringen die we samen hebben gemaakt.

Je neemt een veld in Friesland, voeg daaraan 10 verkenners en 6 leidingleden toe en breng het geheel op smaak met een spelbord en een ruim 200 pagina’s tellend draaiboek. Laat het geheel 10 dagen in hun eigen sop gaarkoken en je krijgt een grote gezellige bende. Dit was het recept voor het zomerkamp van de verkenners. Verkenners Victor en Daan vertellen ons over de hoogte- en dieptepunten van hun zomerkamp.

“Het hoogtepunt?” antwoordt Victor op onze vraag “daar moet ik even over nadenken, we hebben zoveel gedaan.” Daan daarentegen hoeft geen seconde na te denken: “De Hike” antwoordt hij. “We kregen een kaart met een locatie, maar de route moesten we zelf uitzoeken.” “We gingen naar een weiland in de buurt van Grou, waar we zelf een nachtje kamp mochten houden zonder leiding,” vult Victor aan. “De route was nog niet zo makkelijk,” gaat Daan verder. “We zijn verkeerd gevaren, waardoor we twee uur terug moesten.” Dat laatste is niet zo vreemd, want de leiding had een speciale kaart gemaakt, waarop wel de route aan was gegeven, maar alle herkenningspunten (zoals dorpen) waren weggehaald, dat maakt het navigeren dus best een uitdaging.

Voor Victor is het antwoord op de vraag “Had het kamp een dieptepunt?” simpel. “Nee” antwoordt hij direct. Daan twijfelt even voordat hij antwoordt “Mijn straf.” Het zit namelijk zo, Daan, Tycho, Sawant en Julian hebben de leiding boos gemaakt met een streek waarover we hier niet verder uit zullen wijden. De straf die de leiding daarop bedacht was erg creatief, de verkenners moesten de stal van de eigenaar van het terrein uitmesten, lekker poep scheppen dus. “Het stonk verschrikkelijk.” vertelt Daan. “Maar, ik heb er wel van geleerd.” Zo zie je maar, haal geen streken uit als de leiding het kan zien.

Het thema van het kamp was “de Koning van Katoren”. Het fictieve land Katoren werd geregeerd door zes zure ministers (ofwel de leiding) die het hele land kapot maakten. De verkenners moesten de ministers in 9 duels verslaan om de Koning van Katoren te worden en het land te redden. De duels bestonden onder meer uit “zeilen zonder zeil” en een fotospeurtocht in Sneek.

Over de afloop van het spel lopen de verslagen nogal uiteen. Daan vertelt ons: “We hebben zeker meer dan de helft van de spellen gewonnen, dus die ministers zijn zeker afgezet”, terwijl Victor vertelt: “Wij hebben 8 van de 9 spellen gewonnen, het is dus wel duidelijk dat wij gewonnen hebben.” Die uitspraken zijn op z’n minst opmerkelijk te noemen, aangezien leidinglid Jelle ons een heel andere lezing geeft: “De leiding heeft alle spellen gewonnen, dus de ministers zijn niet afgezet.” Hier kunnen we dus drie dingen uit concluderen, ten eerste dat er gave spellen gespeeld zijn, ten tweede dat zowel de kids als de leiding zo fanatiek zijn dat ze allemaal de overwinning opeisen, en ten derde dat een scorebord in het vervolg geen overbodige luxe is.

Als je aan een willekeurig jeugdlid vraagt wat de kookstaf doet tijdens een kamp, dan krijg een antwoord in de strekking: “Die koken voor ons, duh!”. Als je geluk hebt vertellen ze je ook dat de kookstaf de boodschappen doet, maar daar blijft het dan ook bij. Eva, Bas en Bart maakten dit jaar deel uit van de kookstaf van het Bever / Welpen / Junioren kamp, we vroegen hen wat ze zoal deden als ze niet bezig waren met koken of boodschappen doen.

“Als ik niet met het eten bezig was”, begint Eva, “dan hield ik me meestal met de kids bezig. Ik heb zelf geen programma’s verzonnen of voorbereid, maar ik kan natuurlijk wel helpen met het uitvoeren.” “Ik ben meestal een soort vliegende keep” voegt Bart toe “buiten het koken help ik meestal gewoon mee met het programma. Postbemanning bij een postenspel, helpen bij knutselen, corvee begeleiden, net waar de leiding me kan gebruiken. En ik ben meestal de spelleider bij het Weerwolven, dat spelen we elk kamp wel een aantal keer.”

“Als kookstaf ben je ook de aangewezen persoon om een probleem op te lossen voor de leiding” vertelt Bas. “Op donderdag gingen we naar het winkelcentrum van Amstelveen voor een verzamelspel. De leiding en kids namen de bus en Bart en ik gingen met de fiets. We waren de borden Amstelveen net voorbij toen Bart gebeld werd dat de leiding de map met vragen voor het spel vergeten was, of we die even op wilden halen. Dus toen zijn we maar omgedraaid…”

“De Kookstaf is meestal ook de enige groep die de tijd heeft om tijdens een programma weg te gaan, om naar zo’n oplossing te zoeken”, vult Bart aan, “De leiding is meestal bezig met het uitvoeren van het programma of met de voorbereiding van het volgende onderdeel, dus dan loop je niet zomaar weg.”

“Maar gewoon meedoen met een programma is wel het leukste”, lacht Eva, “Op maandag gingen we naar het Scheepvaartmuseum, en daar kon ik gewoon meedoen als leiding. Je loopt dan rond in het museum met een groepje kids, of eigenlijk loop je er meer achteraan, terwijl zij alles bekijken en er de gekste verhalen over verzinnen. Maar je leert zo wel de kids beter kennen”

“Ik had dat meer op woensdag, toe we gingen zwemmen”, vertelt Bart, “Rudie (één van de Bevers red.) had nog geen zwemdiploma, en moest daarom constant begeleiding hebben zolang we in het zwembad waren, die taak heb ik toen op me genomen. Dus ik heb de hele middag van de ene naar de andere waterspuit-attractie gerend en zo’n zes miljoen keer van de glijbaan geweest, tenzij het golfslagbad aan stond, want dat was toch echt het leukste.”

“Helpen bij de kampdoop was ook zo leuk ”, voegt Eva Toe “Ik had nog nooit een kampdoop gezien van de andere kant, als je zelf niet gedoopt wordt, zeg maar. Je loopt dan met een van de kids mee die gedoopt worden, en terwijl het kind aan je hand geblinddoekt is, mogen de andere kinderen hem een beetje bang of nat maken. Dan vinden de meeste kinderen het erg fijn dat ze naast een leidinglid lopen. “

“De afsluiting van het kamp was ook zo geweldig”, gaat Eva verder, “we kregen allemaal een schort gesigneerd door alle kids en leidingleden.” “Dat was inderdaad vet cool”, vult Bas aan, “Ik heb de mijne meteen in gebruik genomen om te koken op mijn eigen vakantie.” “Ik ook”, lacht Eva “hij kookt prima!” “Ik niet…,” zegt Bart “Ik heb de mijne ingelijst en opgehangen in de huiskamer, ik klieder namelijk nog eens met koken, en ik zou het zonde vinden als zo’n aandenken meteen smerig wordt.”